Bij uitgeverij Artemis & co is zojuist verschenen een actuele briefwisseling van twee vriendinnen uit verschillende culturen over hun leven in de moderne maatschappij. Het boek is van Çilay Özdemir & José Buitendijk en heet ‘Zeeuwse Babbelaars en Turks fruit’.
Wanneer José Buitendijk een column leest van Çilay Özdemir, herinnert ze zich haar klasgenootje uit de brugklas en stuurt haar een brief. Er ontstaat een levendige correspondentie tussen de twee vrouwen en de oude vriendschap leeft op.
José groeide op in een dorp en haar jeugd speelde zich af rond de kerk. Çilay kwam als tienjarige uit Turkije en probeerde in Nederland haar eigen plek te vinden, wat soms lukte en soms ook helemaal niet.
Tegen de tijd dat zij elkaar weer treffen, woont Çilay als single in Amsterdam, en José met man en kinderen in de Hoeksche Waard. Ze schrijven elkaar over hoofddoekjes versus zondagse hoedjes, over klederdracht en boerka’s en kerk en moskee, maar ook over relaties, kinderen en werk. Soms zijn ze het eens, maar vaker niet, en dat levert een buitengewoon levendige discussie op.
De maatschappij zijn we toch zelf? Je moet wel voor jezelf opkomen, want met niets doen verandert er zeker niets. Dat het niet de goede kant op gaat is wel duidelijk. (José, p. 199)
Dat is precies waarom veel ‘normale’ moslims in Nederland boos en verdrietig zijn. Zij hebben er genoeg van dat ze in het hoekje geduwd worden van ‘laat maar eens zien dat jij geen gevaarlijke moslim bent’. (Çilay, p. 204)
