Istanbul/Peter Edel (COLUMN) – Berat Albayrak, de Turkse energieminister, en schoonzoon van president Erdogan, heeft zowaar een puntje bij me gescoord. Dat deed hij door te wijzen op het gevaar van de nucleaire snelkookpan die op zestien kilometer van de Turkse grens in Armenië staat weg te roesten. Albayrak:
‘Zelfs als ieder land de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen treft ten aanzien van de eigen kernenergiecentrales, kunnen we de gevaren aan onze grenzen niet negeren. Dus zou de Metsamor-kernenergiecentrale gesloten moeten worden.’
Dat ding moet dicht, daar valt geen speld tussen te krijgen. Je kunt Albayrak en de regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) hooguit verwijten dat ze niet veel eerder aan de bel trokken over het dreigende gevaar. Het was bekend. Zelf schreef ik al meer dan vijf jaar geleden over de risico’s voor Turkije van de Metsamor-centrale.
Redhack
Maar hoe dan ook, Albayrak houdt zich in dit geval aan zijn taakomschrijving. En dat is al heel wat, want dat kan je niet altijd van hem zeggen. Zo behoort het niet tot de taken van de energieminister om samen met zwager Bilal Erdogan snode plannen te beramen tegen U.S. Senators die een uitnodiging van de Gülen-beweging accepteerden voor een tripje naar Turkije.
Dat laatste weten we uit e-mails van Albayrak die eerder deze week werden vrijgegeven door de organisatie Redhack. Daar eiste men eerder de vrijlating van de gearresteerde Alp Altinör, een vicevoorzitter van de pro-Koerdische Democratische Volkspartij (HDP), en de publiciste Asli Erdogan (geen familie). Bleven die twee in het gevang dan zouden e-mails van Albayrak wereldkundig worden gemaakt.
Aan de eis van Redhack werd niet voldaan in Ankara, waardoor we nu dus weten dat Bilal en Berat concurrenten van de betreffende senatoren over hun banden met de Gülen-beweging wilden informeren, zodat die daar bij verkiezingscampagnes gebruik van konden maken.
Deze vorm van inmenging binnen de Amerikaanse politiek zal men in Washington heel interessant vinden. Van het eveneens door Albayraks e-mails gelekte voornemen om een legertje internettrollen in de VS te stationeren zal men daar ook opgekeken hebben. Niet bevorderend voor de reeds wankele verstandhouding tussen de VS en Turkije.
Overigens valt het in Turkije niet mee om te achterhalen wat er in de door Redhack verspreide e-mails van Albayrak stond, want websites die daar ruchtbaarheid aan gaven werden veelal geblokkeerd. En er zijn ook weinig kranten meer die dit soort informatie durven te publiceren, want voor dat je het weet heeft de redactie ervan een aanklacht wegens terrorisme aan de broek hangen.
Over die e-mails hoorde je op regeringgezinde Tv-kanalen, waar de AKP-achterban toch over het algemeen haar informatie vindt, natuurlijk al helemaal niets. De kans dat de inhoud ervan terechtkwam bij wie het niet mocht weten, werd zo alles bij elkaar efficiënt tot een minimum teruggebracht.
Lausanne
Censuur is uiteraard een uitstekend camouflagemiddel, maar vader/schoonpapa Erdogan heeft als het daar om gaat nog veel meer in de trukendoos zitten. Om de e-mails van Albayrak, en eveneens de verlenging van de noodtoestand, zo veel mogelijk op de achtergrond te houden maakte hij plotseling veel heisa over de Vrede van Lausanne van 1923, waarmee de huidige vorm van Turkije vast kwam te staan.
Omdat de Turken daar veel meer grondgebied aan overhielden dan aan de eerdere Vrede van Sèvres wordt dit nog altijd als een overwinning beschouwd. Vooral door de Republikeinse Volkspartij (CHP). Erdogan was het daar echter helemaal niet mee eens. Met als gevolg dat men bij de CHP zeer geërgerd reageerde.
Iedere minuut die in beslag wordt genomen door Erdogans doelbewust opgewekte irritaties, kan door de oppositie niet besteed worden aan kwesties als de e-mails van zijn schoonzoon en de verlengde noodtoestand. En zo stapte de CHP dus als een muis in de val. Je kunt van Erdogan zeggen wat je wilt, maar hij is een meester in het veranderen van de agenda op dit soort momenten.
Volg Peter Edel op Twitter
Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)
Het was de Sultan waar de Akprs zo gek op zijn die de sevres verdrag ondertekende en bijna geen land voor de Turken overbleef. Lausanne is 10 keer beter dan de Sevres en is niet te danken aan de Islamisten. Maar ja de Ilamistische gekken willen zichzelf maar al te graaag Osmanli noemen terwijl de Osmanen maar een dynastie waren en geen volk.