Vorig jaar 7530 dodelijke verkeersslachtoffers in Turkije (COLUMN)

0
43

traffic-ac-index

Istanbul/Peter Edel (COLUMN) – In 2015 eisten verkeersongelukken in Turkije 7530 mensenlevens. Het aantal slachtoffers van terrorisme is daarbij vergeleken een schijntje. Het ministerie van Binnenlandse Zaken introduceerde een plan om het aan aantal verkeersslachtoffers terug te brengen.

Dat laatste wil men bereiken door intensiever op alcohol in het verkeer te controleren. Dat wil zeggen, tussen 22.00 en 2.00 gedurende de weekenden, wanneer naar wordt aangenomen het meest wordt gedronken. Klinkt op zich niet verkeerd, want alcohol en verkeer gaan uiteraard niet samen. Alleen vinden de meeste ongelukken niet in die uren plaats, maar tussen 16.00 en 20.00, wanneer er minder gedronken wordt.

Snel rijden

Uit een in 2014 uitgevoerd onderzoek kwam naar voren dat alcohol slechts bij 2,44 procent van de dodelijke verkeersongelukken een rol speelde. Verreweg de belangrijkste factor bestaat met 42 procent uit te hoge snelheden. Toch ligt de focus voor het ministerie van Binnenlandse Zaken op alcohol en niet op te snel rijden.

Het probleem dat de regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) met alcohol heeft gaat nu eenmaal veel verder dan alleen het verkeer. Dat de AKP-gouverneur van de provincie Yozgat onlangs naar de noodtoestand greep om horecagelegenheden waar alcohol wordt geschonken te sluiten, zegt op zich al genoeg.

Islam

Drinken de Turken dan zo veel? Nee, helemaal niet. Jaarlijks wordt in Turkije per hoofd van de bevolking anderhalve liter alcohol gedronken, wat weinig is vergeleken met de acht tot twaalf liter in West-Europese landen. Anderhalve liter is vanuit de religieuze oriëntatie van de AKP echter nog altijd veel te veel. De islam verbiedt het drinken van alcohol, terwijl daar over te hard rijden niet wordt gerept.

Zolang de Turken niet door stringente verkeershandhaving worden gedwongen om het gaspedaal minder diep in te trappen zal het aantal dodelijke verkeersongelukken dus niet snel teruglopen.

Ambulance

Overleef je een auto-ongeluk en je komt in een ambulance terecht dan is het in de grote steden de vraag hoe snel die je naar een ziekenhuis kan vervoeren, want het verkeer zit daar erg vaak muurvast. Ambulancechauffeur moet dan ook een van de meest stressvolle beroepen zijn in steden als Ankara, Istanbul en Izmir.

De files in Istanbul kennen twee hoofdoorzaken. In de eerste plaats is er de urbanisatie, die volgt uit de achtergebleven economische situatie in de provincie. De maatregelen die de regering heeft genomen, zoals meer openbaar vervoer, nieuwe wegen en bruggen, zijn simpelweg niet opgewassen tegen het feit dat Istanbul uit zijn voegen barst door het immer groeiende bevolkingsaantal. Het komt neer op dweilen met de kraan open en dat merk je in het verkeer.

Status

Een andere oorzaak van de verstopte wegen in Istanbul is dat een automobiel een ongeëvenaard statussymbool is in Turkije. Ik ben ervan overtuigd dat de fors gegroeide schuld van de Turken zich op vier wielen bevindt. Echter, liever met status in een eindeloze file, dan zonder in het openbaar vervoer.

Bovendien, langdurig in je eentje in een auto zitten is nog altijd stukken comfortabeler dan als sardientjes in een blikje samengepropt te staan, waar het in een bus op neerkomt. Dat laatste is ook verre van gezond. In een tijd waarin ik veel van het openbaar vervoer gebruikmaakte in Istanbul had ik keer op keer griep. Niet zo vreemd natuurlijk, met dicht op elkaar gepakte passagiers die elkaar in het gezicht staan te hoesten.

Provincie

Een van de gevolgen van dat massale autogebruik is zoals gesteld echter dat het lang kan duren voordat een ambulance bij een ziekenhuis arriveert. Gaat dat op het platteland sneller? Auto-ongelukken beperken zich immers niet tot de grote steden. Het moet gezegd dat de wegen in de provincie doorgaans veel minder vol zijn. Sterker nog, het is er vaak uitgestorven, wat dan weer alles te maken heeft met de economische situatie in de provincie, waar lang niet iedereen zich een auto kan veroorloven.

Op het platteland is er echter weer een ander probleem, want ziekenhuizen zijn er niet overvloedig (er zijn veel meer moskeeën). Kleinere steden in Anatolië moeten het doorgaans met een simpel gezondheidscentrum stellen. Kom je daar terecht na een auto-ongeluk, dan moet je vervolgens nog maar het geluk hebben dat zich daar een arts bevindt. Zoals de volksvertegenwoordiger namens de oppositievoerende Republikeinse Volkspartij (CHP) Ali Seker onlangs benadrukte is dat lang niet altijd het geval.

Zak cement

Het omgekeerde komt volgens Seker ook voor, want er worden artsen benoemd voor niet-bestaande gezondheidscentra. Het klinkt te zot voor woorden, maar van zo’n arts wordt verwacht dat hij een zak cement neemt en eigenhandig een gezondheidscentrum bouwt. De AKP wordt vaak geroemd vanwege een verbetering van de gezondheidszorg, maar dergelijke toestanden lijken dat niet te bevestigen.

Terug naar de grote stad. Door de nadelen van de auto en het openbaar vervoer zou je misschien denken dat de fiets als een geschikt alternatief naar voren komt. Absoluut niet doen! De gemiddelde Turkse automobilist weet absoluut niet hoe te reageren op een fietser in het verkeer. Om nog maar te zwijgen over de hormoon geleide projectielen die het verkeer als een computerspelletje zien waarbij het de bedoeling is zoveel mogelijk kwetsbare verkeersdeelnemers te treffen. Door een dergelijke idioot maakte ik al eens kennis met het asfalt in Istanbul, dus ik spreek uit ervaring…

Volg Peter Edel op Twitter

Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here