Wenst Kanttekening-hoofdredacteur Mehmet Cerit ook een Endlösung voor Palestijnen? (COLUMN)

0
40

Istanbul/Peter Edel (COLUMN) – Nogmaals kom ik terug op mijn aanvaring eind vorige maand met De Kanttekening – voorheen het nadrukkelijk met de Gülen-beweging geassocieerde Zaman Vandaag.

Op 27 augustus jl. verscheen een artikel op Turksnieuws waarin ik op het m.i. onethische journalistieke handelen van De Kanttekening wees. Nog dezelfde dag volgde een tweede stuk over hetzelfde onderwerp.

Deze artikelen gaven aanleiding tot buitengewoon felle reacties van Hakan Büyük en Gemme Burger, beide redacteuren van De Kanttekening. Burger ging zelfs zo ver om me in de daarop volgende week via Twitter dagelijks met beledigingen te bestoken.

Correspondentie

Tijdens een correspondentie die ik met Burger aanging schreef hij over contacten tussen Gülen en de Mossad en maandelijkse Skype-gesprekken tussen de imam en de redactie van De Kanttekening. Daarnaast sprak hij zich uit voor genocide op Palestijnen. Ik vond zijn uitlatingen opmerkelijk genoeg om er een artikel aan te wijden.

Na het verschijnen daarvan staakte Burger zijn lastercampagne via Twitter. Sterker nog, sindsdien verzond hij geen enkele tweet meer. Daar verbond ik de conclusie aan dat de redactie van De Kanttekening mijn artikel over Burger ter harte had genomen.

Vervolgens werd het stil. Te stil naar mijn smaak. Ik verwachtte dat Burger zou laten weten dat hij me in de maling had genomen. Met andere woorden, dat hij het niet meende toen hij zich voor een ‘clean executie’ van Palestijnen uitsprak. In dat geval had ik het een misselijkmakende grap gevonden, maar dan had ik tenminste iets geweten. Burger liet me echter in het ongewisse, want ik hoorde niets van hem.

Grond van waarheid

Zoals ik eerder al schreef zit er in ieder geval een grond van waarheid in wat Burger zich die bewuste avond liet ontvallen. De contacten van de Gülen-beweging met pro-Israëlische kringen zijn namelijk een gegeven, al is het door het spreekwoordelijke ‘gebrek aan transparantie’ moeilijk om te bepalen hoe ver die gaan.

Daarnaast zal Nederland een bijzondere positie kennen voor Gülen. In geen ander land (los van Turkije dan) gaf de regering tot twee keer toe opdracht tot een onderzoek naar de Gülen-beweging. Bovendien zijn aan de beweging verbonden kranten in andere Europese landen ten onder gegaan, terwijl De Kanttekening het hoofd (nog) boven water weet te houden. Om die reden is het niet ondenkbaar dat Gülen persoonlijk de vinger aan de pols wenst te houden houden bij de aan zijn beweging gelieerde krant in Nederland.

Geestelijke gezondheid

Naar de reden waarom Burger besloot uit de school te klappen, of in ieder geval die indruk bij me wilde wekken, kan ik alleen maar gissen. Het was laat op de avond, dus misschien was hij onder invloed van iets.

Dat hij vergeten was zijn medicatie te nemen is een andere mogelijkheid, want er is zeker reden om aan Burgers geestelijke gezondheid te twijfelen. Zijn online-gedrag is om het zacht uit te drukken apart, en mainstream collega’s lieten me weten dat hij volgens hen knettergek is. Wat voor krant zou iemand in dienst nemen met een dergelijke reputatie in de mediawereld? De Kanttekening deed het.

Cerit

Ik nam aan dat hoofdredacteur Mehmet Cerit zich snel zou distantiëren van Burgers uitlatingen. Welke hoofdredacteur zou dat niet doen wanneer een medewerker een pleidooi afsteekt voor genocide tegenover een criticus zonder daar op terug te komen?

Ik achtte het in Cerits eigen belang om te reageren en stond wat dat betreft niet alleen, want een columnist van De Kanttekening gaf te kennen het wat dat betreft met me eens te zijn.

Cerit liet echter niets van zich horen. Op 11 september stuurde ik hem een e-mail waarin ik het volgende schreef:

‘Eerlijk gezegd had ik een reactie van uw kant verwacht, want ik meen dat het zowel in uw belang, als dat van De Kanttekening is om te reageren. Een reactie met andere woorden, waarin u zich distantieert van wat Gemme Burger mij schreef op de avond van 28 augustus jl. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat u deze opvattingen deelt, of dat ze representatief zijn voor de redactie van uw krant. Zolang ik niets hoor weet ik echter niet wat ik moet denken.

Hierbij stel ik u voor alsnog te reageren. Ik ben bereid uw reactie in een van mijn volgende artikelen op te nemen.’

Verder liet ik Cerit weten dat ik open stond voor excuses ten aanzien van Burgers schandalige gedrag.

Cerit bleef zich echter in stilzwijgen hullen. Wellicht wil hij Turksnieuws niet serieus nemen, maar kan hij zich die arrogantie veroorloven? Cerit moet weten dat mijn artikelen meer lezers krijgen dan zijn krant abonnees heeft. Meer dan 3000 zijn dat er namelijk niet. Van haar website kan De Kanttekening het ook al niet hebben, want die wordt verre van goed bijgehouden. Ik zie er al weken achtereen dezelfde columns.

Sympathisant

Ik was benieuwd hoe er buiten De Kanttekening over deze kwestie wordt gedacht binnen de Gülen-beweging. Daartoe nam ik contact op met een van de sympathisanten van de imam die zich onder mijn Facebook-vrienden wist te nestelen. Op mijn eerste artikel over De Kanttekening reageerde hij eerder met een flauw verhaal over ‘dialoog’, waardoor ik precies wist wat voor vlees ik in de kuip had.

Ook hem gaf ik de gelegenheid afstand te nemen van wat Gemme Burger me op 28 augustus liet weten. Die kans greep hij echter niet aan. Het duurde uren, waarbij de man door woedeaanvallen werd overvallen en op een punt zelfs een dreigement uitte, maar hij bleef weigeren zich van Burgers woorden te distantiëren.

Waarom?

Op deze manier begin ik toch echt te geloven dat de Nederlandse tak van de Gülen-beweging me graag in de veronderstelling laat dat de redactie van De Kanttekening maandelijks met Gülen persoonlijk overleg voert en genocide op Palestijnen zou verwelkomen.

Waarom in vredesnaam? Ik wil graag geloven dat het anders zit. Daarom bied ik Mehmet Cerit nogmaals aan een en ander tegen te spreken. Ik herhaal verder dat ik bereid ben zijn reactie in een van mijn volgende artikelen op te nemen.

Blijft Cerit bij zijn weigering om te reageren, dan weet ik samen met mijn lezers dat het door de Gülen-beweging gelauwerde motto ‘dialoog’ dunner is dan het papier waar De Kanttekening op wordt gedrukt.

Volg Peter Edel op Twitter

Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here