Verbijsterend en vermoeiend (COLUMN)

Istanbul/Peter Edel (COLUMN) – In mijn laatstverschenen artikel drukte ik de verwachting uit dat de volgende stap binnen de repressie onder de noodtoestand in Turkije niet minder idioot en vergezocht zal zijn dan het arresteren van burgers vanwege een glimlach.

De Turkse politie bediende me op mijn wenken. Die hield vijf personen aan omdat ze het V for Victory teken maakten. De agenten interpreteerden dat als propaganda voor een terroristische organisatie.

Churchill

In Turkije wordt het V teken gebruikt door sympathisanten van linkse organisaties, waaronder die van de Koerdische PKK. Links Turkije heeft er echter zeker niet het handelsmerk op. Als iemand dat had was het de Britse premier Winston Churchill. V for Victory had voor hem niets met terrorisme te maken, maar alles met een overwinning op nazi-Duitsland. Misschien dat alleen Adolf Hitler het aan terrorisme verbond…

Sindsdien is het V-teken zo vaak en door zo veel mensen getoond dat het onmogelijk ergens aan vast gepind kan worden; het is zo goed als universeel. Er is zelfs een film met de titel V for Victory. Zeker een interessante film, maar de PKK kwam er niet in voor.

De omstandigheden waarin vijf Turken werden aangehouden voor het V-teken had ook al niets met de PKK te maken. Niet eens met politiek, want de aanhoudingen werden niet tijdens een demonstratie verricht, maar tijdens een bruiloft!

Twee vingers in de lucht steken kan dus niet meer in Turkije. Nog wel een vinger om een gevoel te uiten over misstanden in dat land? Ik ontraad dat ten zeerste, al vraag ik me af met welke terroristische organisatie dat in verband gebracht zou worden. Overigens vier vingers mag natuurlijk wel…

Cumhuriyet

Gelukkig werden de onverlaten die het V-teken maakten al snel weer vrijgelaten. Redactieleden van de krant Cumhuriyet waren minder gelukkig. Na een lang voorarrest voor de meeste onder hen, stonden zij op maandag 24 juli dan eindelijk terecht. Op basis van waarschijnlijk de meest idiote en vergezochte aanklacht in de moderne geschiedenis van het noordelijk halfrond.

‘Steun verlenen aan een terroristische organisatie zonder lidmaatschap’ zo luidt het. Betekent dit dat de redactie van Cumhuriyet op enigerlei wijze betrokken was bij aanslagen, of bij de mislukte staatsgreep van vorig jaar? Nee, absoluut niet. In plaatst daarvan onthulde Cumhuriyet gegevens over illegale praktijken van de nationale inlichtingendienst MIT, en daarmee van de regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP).

Aan welke terroristische organisatie zouden redactieleden van Cumhuriyet langs die weg dan steun hebben verleend? De PKK en de radicaal linkse DHKP/C worden genoemd, en daarnaast – uiteraard – de Gülen-beweging. Steun uit dezelfde richting aan zowel de PKK als de Gülen-beweging is bizar, want die twee verklaarden zich als water en vuur tot elkaar. In het paranoïde wereldbeeld van de AKP spannen alle vijanden echter samen.

Atalay

Het ‘bewijs’ dat voor komt in de aanklacht tegen Akin Atalay, de voorzitter van de raad van bestuur van Cumhuriyet, spant de kroon. Dat bestaat uit gegevens, daterend uit 2011, over een financiële transactie naar iemand die een houten vloer had gepoetst, wiens zoon had gegeten in een restaurant waarvan de eigenaar werd onderzocht wegens financiële malversaties. Aan de hand van dergelijk waterdicht bewijs over Atalays steun aan een terroristische organisatie eist een aanklager een straf van 10,5 tot 43 jaar bajes tegen hem. Echt, u leest het goed.

Het is verbijsterend om te moeten constateren dat dit justitiebeleid gesteund wordt door een partij die bij verkiezingen tegen de vijftig procent van de stemmen weet te krijgen. Naast verbijsterend is het ook erg vermoeiend. Daarom ben ik hard aan vakantie toe. Die ga ik nemen. In de tweede helft van augustus meld ik me weer. Tot dan.

Volg Peter Edel op Twitter

Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)