In wereld van de elite gelden andere regels (COLUMN)

0
8

Istanbul/Peter Edel (COLUMN) – Weet u nog wat president Erdogan zei voor het referendum van 16 april? Europeanen, dat waren fascisten en nazaten van nazi’s. Ze zouden het bezuren. Hij stelde een nieuw referendum in het vooruitzicht om een streep te zetten door het EU-toetredingsproces. Er zou zelfs een volksraadpleging komen over de herinvoering van de doodstraf. Lekker puh EU.

Hoeveel horen we daar nog over? Helemaal niets! In plaats daarvan zegt Erdogan nu dat we de boze woorden van voor 16 april maar moeten vergeten. Daar is een roadmap voor in de plaats gekomen waarmee binnen een jaar de betrekkingen tussen Turkije en de EU vlot getrokken moeten worden.

Met andere woorden, Erdogan geeft toe dat Turkije niet zonder Europa kan. Staat zeker niet vast dat hij aan de nieuwe koers zal vasthouden. Naarmate het van verkiezingen overlopende jaar 2019 naderbij komt, en Erdogan weer een kop van Jut nodig heeft, valt verre van uit te sluiten dat de Europeanen een nieuwe strontemmer over zich heen gekeerd krijgen. Die gasten in Brussel slikken het toch allemaal, want Europa heeft Turkije nu eenmaal net zo hard nodig als andersom.

Deniz Yücel

In Duitsland blijft het alleen steken dat de journalist Deniz Yücel al meer dan drie maanden vastzit zonder dat er zelfs een proces in zicht is. Yücel schreef over de e-mails die het hackerscollectief Redhack vrijgaf van energieminister Berat Albayrak, de schoonzoon van de grote leider. Die logen er niet om, want ze toonden haarfijn aan dat Berat bijsnabbelde door met de Islamitische Staat (IS) in olie te handelen. Vervolgens werd Yücel gearresteerd op basis van de bekende beschuldiging ‘propaganda voor terrorisme’.

Buitenlandminister Mevlüt Cavusoglu, die kennelijk meent dat het nog 16 april moet worden en ouderwets van leer trekt tegen het westen, gaf daar een nieuwe draai aan. Volgens hem werd Yücel gearresteerd omdat hij voor een Europese inlichtingendienst werkt. En niet alleen Yücel, want Europese inlichtingendiensten nemen volgens Cavusoglu vaker journalisten in dienst om Erdogans positie te ondermijnen.

New York Times

Cavusoglu nam ook The New York Times onder vuur. Die krant waagde het kritiek te hebben op het handelen van Erdogans bodyguards tijdens zijn bezoek aan Washington. Die boys namen eens fijn een groep demonstranten onder handen, wat in de VS alom tot verontwaardiging leidde. Cavusoglu vond dat heel raar. Turkije is immers de toonaangevende natie in de wereld, waardoor Erdogans beveiligers ook in andere land mogen doen wat hun goeddunkt en zeker niet aan plaatselijke wetten gebonden zijn.

Dus wie kritiek heeft op het gewelddadige gedrag van Erdogans beveiligers moet voor Cavusoglu wel kwade intenties hebben en aangesloten zijn bij de grote vijand. In Orwells 1984 heette die grote vijand Goldstein, maar in Turkije anno 2017 Fethullah Gülen. U weet wel de imam wiens beweging jarenlang door Erdogans Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) werd aangemoedigd om zich als een gezwel over de aardkloot te verspreiden.

Atlantic Council

Terug naar Deniz Yücel. Het viel de publicist Aaron Stein eveneens op dat Cavusoglu plotseling heel andere reden gaf voor de arrestatie van deze journalist. Nu stelt Stein zich vaker kritisch op over de AKP-regering, dus dat is het punt niet. Hij is echter verbonden aan de Atlantic Council, een Amerikaanse denktank, en daar wringt de schoen.

Toen de Atlantic Council vorige maand een grote bijeenkomst over energiekwesties organiseerde in Istanbul viel er bij het opperhoofd van die club, Frederick Kempe, geen kwaad woord over Erdogan & Co. Mensenrechtenschendingen in Turkije? Nooit van gehoord. Antidemocratische tendensen bij Erdopgan? Waar heeft u het over?

Betekent dit dat de Atlantic Council verschillende gezichten trekken naar Ankara? Deze denktank kent in ieder geval verschillende financiers. Berat Albayraks energieministerie is er daar een van. Zonder zijn gulle gaven uit de portemonnee van de belastingbetaler was dat energiefeestje in april te Istanbul niet mogelijk geweest.

Onder de financiers van de Atlantic Council vinden we echter ook de uit Hongarije afkomstige miljardair en filantroop George Soros. Daar kon Erdogan het ooit goed mee vinden. In die tijd stonden ze samen op een foto, met links op de achtergrond Mabel ‘marmot’ van Oranje. Sinds Erdogan zijn voormalige partner Gülen tot Goldstein verklaarde kan hij echter ook met Soros niet meer door een deur.

ECFR

Die nogal tegenstrijdige combinatie van financiers bij de Atlantic Council staat niet op zich. Vorige week wees ik op de Belgische website MO op iets soortgelijks bij de European Council on Foreign Relations (ECFR), dat nog veel meer fondsen van ome Sjors ontvangt dan de Atlantic Council.

Aangezien Soros verguisd wordt in Ankara kijk je er niet van op dat Kati Piri, de rapporteur van het Europees parlement over Turkije die haar kritiek op de mensenrechtenschendingen onder Erdogans regime niet onder stoelen of banken steekt, lid is van de ECFR.

De negatieve gevoelens bij Erdogan over Soros maken het verrassender dat zijn woordvoerder, Ibrahim Kalin, op de ledenlijst van de ECFR voor komt. Hetzelfde geldt voor onze bloedeigen Ekim Alptekin, de voorzitter van de nauw aan de AKP verbonden Turks Amerikaanse handelsorganisatie TAIK, die Trumps voormalige veiligheidsadviseur Michael Flynn van $530.000 voorzag om in de VS een fijne lobby tegen Gülen in elkaar te schroeven. Ook Alptekin is zoals ik vorige week al stelde lid van de ECFR.

Quantum-werkelijkheid

Voor normale stervelingen vallen dergelijke tegenstrijdigheden moeilijk te behappen, maar weet dat in het elitaire landschap waar zich denktanks als de Atlantic Council en de ECFR bevinden, heel aparte regels gelden. Vergelijk het met de quantum-werkelijkheid waar de voor de zichtbare werkelijkheid geldende natuurwetten niet opgaan.

Kijk, wanneer een doorsnee Turkse academicus een rekening had bij Gülens Bank Asya loopt hij of zij al kans op ontslag of erger. Ondertussen is het geen enkel probleem wanneer Cavusoglu zich tijdens een bezoek aan Washington in het openbaar (verre van lastige) vragen laat stellen door iemand van de nauw aan de Gülen-beweging verbonden Georgetown Universiteit. En toen de financier van de zich aldaar ophoudende Gülenisten – prins Al-waleed, zeg maar de Arabische George Soros – na de couppoging een sympathiebetuiging aan Erdogan richtte keek daar in het wereldje evenmin iemand vreemd van op.

Welkom in de wereld van de elite, waar ik als normale sterveling maar niet aan kan wennen. Misschien moet ik bij Ekim Alptekin in de leer, om de tegenstrijdigheden in het milieu dat hij zo goed kent wat beter te leren begrijpen…

Volg Peter Edel op Twitter

Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here