Istanbul/Peter Edel (COLUMN) – Op 31 maart jl. werd Turkije door een nagenoeg landelijke elektriciteitstoring getroffen. Over de oorzaak werd veel gespeculeerd en er kwam een onderzoek op gang, waarvan de resultaten echter nog steeds niet bekend zijn.
De elektriciteitsblack-out kreeg wereldwijd veel aandacht en was dan ook uniek op deze schaal. Verder zijn problemen met de elektriciteitsvoorziening echter verre van zeldzaam in Turkije.
Zo was er de stroomstoring tijdens de lokale verkiezingen van maart 2014. De verklaring van energieminister Taner Yildiz over een kat in een transformatorhuisje kon het ontstaan van samenzweringstheorieën toen niet voorkomen.
Ook dit incident stond echter niet op zich. Integendeel, want op lokaal niveau is het uitvallen van de stroom een frequent voorkomend ongemak. Wijken in de megastad
Istanbul worden er regelmatig door geplaagd. Twee of drie keer in de week een uur zonder stroom zitten is niets uitzonderlijks voor veel Istanbulus. Behalve dan voor de spekkopers die zich een eigen generator kunnen permitteren.
Het is uiteraard best romantisch om een uurtje bij kaarslicht te zitten, zoals het altijd weer een bevrijdende gevoel geeft wanneer het licht opeens weer aanspringt. Maar als het twee of drie per week gebeurt raakt die charme wel verloren.
Nederlanders zouden er wellicht massaal de straat over op gaan, maar in Turkije leidt het tot weinig opwinding. Het wordt geaccepteerd, omdat het er simpelweg bij hoort. Ook de media doen dat. Omdat er vrijwel nooit over wordt geschreven blijft ook onduidelijk of de rest van Turkije net zo zeer onder het probleem gebukt gaat als Istanbul.
De politiek lijkt er al evenmin wakker van te liggen, Vreemd, want een land dat – zoals de minister van Economische Zaken stelt – ambieert om over acht jaar tot de top drie van Europese economieën te behoren, kan dergelijk gezeur missen als kiespijn.
Het moet hoe dan ook een oorzaak hebben. Om telkens katten als booswichten aan te wijzen gaat niet op. Indien het onmogelijk was om transformatorhuisjes cat proof te construeren, zouden Nederlandse wijken bijvoorbeeld ook drie per week zonder stroom zitten. Gebeurt daar ook wel eens, maar toch stukken minder vaak. Er moeten in ieder geval ook andere oorzaken zijn dan alleen katten.
Ik breek me er vaak het hoofd over. Vooralsnog heb ik echter maar een verklaring kunnen bedenken: corruptie. Aannemers die ingehuurd en betaald worden om adequaat
materiaal toe te passen, maar in plaats daarvan inferieur spul gebruiken. Zodat ze het verschil aan kosten vervolgens in de eigen zak kunnen stoppen.
Mogelijk zit ik ernaast en is er een verklaring die ik niet heb kunnen bedenken. Zal ik ooit weten hoe het zit? Weinig kans op, zolang vrijwel niemand zich er druk over maakt.
Ondertussen probeer ik mezelf maar wijs te maken dat zonder stroom zitten tot de charmes van Istanbul behoort…
Volg Peter Edel op Twitter
Peter Edel is schrijver van De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (2012, Uitgeverij EPO, Antwerpen)
