Turkije na de verkiezingen [COLUMN]

7
9

vrek[Door Peter Edel/Istanbul] – In de week na de lokale verkiezingen in Turkije gooide de Amerikaanse journalist Seymour M. Hersh de knuppel in het hoenderhok met het artikel The red line and the rat line, over de aanval met chemische wapens in Syrië vorig jaar augustus. De Turkse regering bleef niet buiten schot bij Hersh.

False Flag
Er bestond al twijfels over of het regime van Bashar al-Assad verantwoordelijk was voor de dood van de ruim 1700 slachtoffers in Ghouta. Het Massachusets Institute of Technology constateerde dat projectielen met gifgas onmogelijk konden zijn afgevuurd vanuit een gebied dat in handen was van regeringstroepen.

Hersh ging een stap verder. Volgens hem leverde Turkije chemicaliën en instructies aan rebellen in Syrië. Om een false flag te plegen stelde hij, met de achterliggende bedoeling de VS tot een massale aanval op al-Assad te laten beslissen.

Hersh heeft een prima reputatie als onderzoeksjournalist. Ik ken hem met name van zijn uitstekende boek The Samson Option, waarin hij hard maakte dat de staat Israël over een kernwapenarsenaal beschikt. Door The red line and the rat line kwam zijn reputatie danig onder druk te staan, omdat hij zich slechts baseerde op een anonieme bron binnen het Amerikaanse inlichtingenwezen en een document waarvan het bestaan alom werd ontkend. Een wankele basis voor zijn boute beweringen.

Maar toch. Waarom zette Hersh zijn reputatie op het spel als hij niet zeker van zijn zaak was? Er spreekt ook het een en ander in zijn voordeel. Zo stelt hij terecht dat de in Turkije regerende Gerechtigheids- en Ontwikkelingspartij (AKP) serieus bereid was false flags te overwegen om een oorlog met Syrië op gang te brengen. Hij noemt het kort voor de verkiezingen op internet uitgelekte overleg tussen onder andere buitenlandminister Ahmet Davutoglu en Hakan Fidan, de baas van de Turkse inlichtingendienst MIT. Fidan wilde een raketaanval vanuit Syrië op Turkije in scene te zetten om een oorlog met al-Assad uit te lokken.

Zwarte propaganda
Premier Erdogan noemde The red line and the rat line ‘zwarte ‘propaganda’ en suggereerde dat Hersh het in opdracht zou hebben geschreven. Maar van wie dan? Israël? Het is een bekend gegeven dat kritiek op de AKP regelmatig naar dat land wordt herleid. Ervaar ik als geen ander. Regelmatig beweren AKP-aanhangers in Nederland dat ik voor de Israëlische Mossad werk (gezien mijn verleden als publicist zullen ze zich daar bij het CIDI een bult om lachen…). In het geval van Hersh is een link met Israël al even onwaarschijnlijk, gezien The Samson Option, waar ze in de zionistische staat verre van blij mee waren.

De VS dan? Daar verwees men Hersh’ artikel naar het rijk der fabelen. Zegt natuurlijk niet alles, want Erdogan wordt in toenemende mate door Washington als pain in the ass beschouwd. Alleen kwam het Witte Huis er zelf evenmin goed af bij Hersh met zijn constatering dat Obama verdraaid goed wist dat de gifgasaanval niet door al-Assad werd gepleegd.

Het spreekt voor zich dat Erdogan de beschuldigende vinger naar zijn aartsvijand Fethullah Gülen zou uitsteken als er ook maar een centimeter bewijs was dat Hersh met de imam in verband brengt. Maar zulk bewijs schittert door afwezigheid.

Kortom, er is weinig voor te zeggen dat Hersh gezellig aan het samenzweren was met vijanden van Erdogan. In plaats daarvan lijkt hij op eigen houtje gehandeld te hebben, wat precies zijn stijl is. Horen we nog meer over zijn bommetje? Wie weet. Als hij het bij het rechte eind had is het zeker niet uitgesloten dat dit muisje nog een staartje krijgt. Ook al omdat de man er wellicht alles aan zal willen doen om zijn toch tamelijk bezoedelde reputatie op te krikken.

Vrachtwagens
De Turkse inmenging in Syrië blijft ook om andere redenen de gemoederen bezighouden. Erdogan toonde zich afgelopen week tot het uiterste getergd door de beslissing van een rechter in Adana om zes politieagenten en twee militairen vrij te laten, die op 1 januari jl. drie vrachtwagens met verdachte lading op weg naar Syrië aanhielden. Aan boord zaten medewerkers van de Turkse inlichtingendienst MIT.

Voor Erdogan was de aanhouding een smerige streek van Gülen, wat niet onmogelijk is gezien de dikke vinger van de imam in de Turkse politiepap. Maar net als bij de telefoongesprekken die corruptie binnen de AKP-gelederen aan het licht brachten kan Gülens overduidelijke intentie om Erdogan onderuit te halen de verdenkingen in diens richting niet wegnemen. Want wat zat er in die vrachtwagens en wat was het afleveradres?

Het bleef allemaal onduidelijk. Het zouden hulpgoederen zijn geweest voor etnische Turken in Syrië, maar die ontkenden iets ontvangen te hebben. Erdogan verborg zich achter termen als ‘verraad’ en ‘spionage’ om geen opening van zaken te hoeven geven. De combinatie met de veronderstelde steun van Ankara aan de jihadisten van al-Nusra in Syrië maakte het uiteraard niet minder verdacht.

MIT
Er verschenen beelden van de drie vrachtwagens in de media en daar viel me iets aan op. Omdat de opleggers geen afdekzeil hadden, waren in totaal zes kisten zichtbaar. Die waren niet zo groot dat ze niet in twee, of misschien wel een vrachtwagen hadden gepast. Waarom drie vrachtwagens als het met een of twee had gekund? Met drie liep het alleen maar meer in de gaten.

Was het misschien de bedoeling dat het opviel? Het gerucht ging dat het hele gedoe een opzetje was om er zo snel mogelijk een nieuwe wet over de inlichtingendienst MIT doorheen te kunnen jassen. Die wet werd afgelopen aangenomen in Ankara en deed de oppositie de rillingen over het lijf lopen. Gezien Fidans bereidwilligheid tot false flags niet geheel onbegrijpelijk. Oppositieleider Kilicdaroglu maakte zelfs een vergelijking met de Gestapo.

MIT hoeft voortaan niet meer te vrezen voor soortgelijke akkefietjes als met die vrachtwagens, want alle veiligheidsdiensten worden via de nieuwe wet ondergeschikt aan Fidans inlichtingendienst, die beschouwd kan worden als Erdogans persoonlijke keurkorps. MIT is voortaan ook volledig immuun tegen justitieonderzoeken, waardoor de inlichtingendienst ongestoord kan rondneuzen in privégegevens zonder dat een rechter of aanklager kan ingrijpen.

Een andere clausule bepaalt dat MIT met ‘terroristische organisaties’ mag onderhandelen. Dit toont dat Erdogan het overleg met Öcalan en de PKK wil voortzetten. Hopelijk verandert de nu nog broze wapenstilstand daardoor in een duurzame vrede. Een lichtpuntje, al is het niet zonder dubbele agenda, want als Erdogan zich kandidaat stelt bij de presidentsverkiezingen in augustus zal hij uiteraard op Koerdische stemmen rekenen.

De verregaande bevoegdheden voor MIT hebben verder alles te maken met Erdogans streven Gülen het leven zuur te maken. Want om Gülen draait het en blijft het draaien voor Erdogan. De nieuwe wet machtigt MIT ook tot activiteiten in het buitenland. Hoe dat buitenland daarover denkt is uiteraard de vraag, maar als ik in de Gülenclub zat zou ik waar dan ook op deze aardkloot maar vaak over mijn schouder kijken.

In de beslissing van de rechter in Adana om de vrijlating van de dienders en soldaten te gelasten die de verdachte vrachtwagens aanhielden herkende Erdogan ook al de machtige hand van Gülen. Het bracht hem ertoe zijn vergelijking tussen de Gülenbeweging en de middeleeuwse orde der Assassijnen van stal te halen. Zijn bizarre bewering dat de rechter ‘teveel hasjies had gerookt’ verwees daar eveneens naar.

Twitter
Voor Erdogan zijn rechters lastpakken. Toen het Constitutioneel Hof onlangs oordeelde dat het blokkeren van Twitter in strijd was met de vrijheid van meningsuiting en bepaalde dat deze website weer toegankelijk moest worden gemaakt, zat hij direct op de kast. Hij noemde het ‘onnationaal’. Tijdens een besloten ontmoeting met journalisten suggereerde hij dat het Constitutioneel Hof ook al door de Gülenbeweging wordt geïnfiltreerd. Lijkt onwaarschijnlijk, al valt zoiets onmogelijk met honderd procent uit te sluiten.

Over enige tijd doet zich een gelegenheid voor die hieromtrent voor meer duidelijkheid kan zorgen. Ik bedoel het vonnis in het proces rond Balyoz, de vermeende samenzwering van een groep militairen tegen de AKP en de Gülenbeweging, waarbij Gülens aanklagers en media de drijvende krachten waren. Het beroepshof bevestigde het vonnis, waardoor de gang naar het Constitutioneel Hof overbleef.

Wanneer de rechters daar integer zijn zullen ze gehakt maken van het vonnis, aangezien het bewijsmateriaal in de Balyoz-zaak zo vals was als een kunstgebit. In dat geval zal Erdogan met zijn mond vol tanden staan over zijn bewering dat het Constitutioneel Hof door Gülens boys geïnfiltreerd wordt.

Zal hij zich daar veel van aantrekken? Waarschijnlijk niet. De kans is groter dat hij doet of zijn neus bloedt en doorgaat met het in geding brengen van de scheiding der machten, waar hij het al langer over heeft. Onafhankelijke staatsorganen zoals het Constitutioneel Hof kan de autocratische Erdogan missen als kiespijn. Die lopen alleen maar in de weg.

Peter Edel/Istanbul

Van Peter Edel verscheen onlangs De diepte van de Bosporus, een politieke biografie van Turkije (Uitgeverij EPO, Antwerpen).

Volg Peter Edel op twitter.

7 REACTIES

    • Mag ik even bescheiden zeggen dat je een lulhannes bent. Ik zou dan moeten zeggen dat moslims etc….
      Nou vergeet het maar je bent als individu knap gestoord bezig pikkie en ik ben trots op mijn joodse en islamitische vrienden die wel begrijpen waar het in dit leven om gaat. Jij daarentegen snap er geen hol van. Nebbish verontreinigt racist!

      • Uiteraard niet bedoeld voor jou Peter maar voor de ongenuanceerde opmerkingen van een inbrenger die reeds zijn weggehaald door de redactie.

        • Wim, dat begrijp ik. Ik zag de reactie ook en vind het goed dat de redactie heeft ingegrepen. Dit kon natuurlijk niet.

  1. […] zijn een steen des aanstoots voor Erdogan. Zijn probleem met het Constitutioneel Hof noemde ik in mijn vorige artikel al. Daarnaast is Erdogan in een meningsverschil verwikkeld met de Turkse Centrale Bank. Hij wil de […]

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here